Organy kinowe

Organy kinowe, organy teatralne (ang. theater organ lub theatre organ) – rodzaj organów piszczałkowych zaprojektowanych w pierwszej połowie XX w. w celu zapewnienia podkładu muzycznego do niemych filmów. Organy kinowe były pierwotnie instalowane w teatrach i salach kinowych, w których dźwięk pianina był niewystarczający – miały one większą siłę głosu oraz możliwość imitowania różnych instrumentów podobnie jak klasyczne organy piszczałkowe. Organy kinowe zostały przystosowane do grania muzyki rozrywkowej poprzez zmianę dyspozycji (specyfikacji głosów) oraz wprowadzenie sekcji perkusyjnej i specjalnych efektów dźwiękowych.

Wynalazcą organów kinowych jest brytyjski muzyk Robert Hope-Jones(inne języki). W 1911 prawa odkupiła od niego amerykańska firma produkująca głównie pianina – Rudolph Wurlitzer Company, która wkrótce stała się słynna z produkcji potężnych „organów kinowych Wurlitzera”. Jako że instrument był w stanie zastąpić całą orkiestrę, pierwotną jego nazwą było Wurlitzer Hope Jones unit orchestra (jednostka orkiestralna).

Wurlitzer był głównym producentem organów kinowych; inni to m.in. Robert Morton, Möller, Kimball, Marr and Colton.

Organy kinowe zazwyczaj są opisywane w formie: "nazwa instrumentu" liczba klawiatur ręcznych (manuały)/liczba głosów. Np. Tower Ballroom Wurlitzer 3/14 ma 3 manuały i 14 głosów^[1].